-Eylül 2010- Ağır, Daha Ağır, Daha da Ağır…

Köyde başlayarak İstanbul’da devam ettiğim ev planları bir hayli çeşitlendi. İlk olarak 25 m2 oturumu olan yarı bodrum üzerine tek kat, sonra buraya eklemediğim 40 m2, 50 m2 oturum farkıyla aynı planın çeşitlemeleri.

Bir ara abartarak, bodrum ve iki kat hakkımı kullanırsam ne olur diye 45 m2 oturumlu bodrum ve iki kat! Tamamı taş.

Sonra bodrum ve ilk kat taş, üst kat bağdadi sistem. Sağda ise aynı planın pencere sayısı azaltılmış halleri.

Daha da sonra bodrumu yok ederek tamamı taş olan iki kat ve en sonunda ise aynı fikrin daha büyük planlı son hali. Kararımız bu oldu. 60 m2 oturumlu, iki katlı taş ev. Nereden nereye. Tek göz bir yuvadan, bildiğimiz klasik bir taş eve. Çünkü: Bir kere yapılacak, misafir gelecek, sürekli yaşanacak, çocuk planları da var… Hayatın çünküleri ne de kolay giriyor her yere, bazen açıkça, bazen usul usul, fark etmeden, sezdirmeden.

Karar verildi, çizimleri (kat planları da dahil) ölçekli olarak yaptım ve mimara verdim. Ve sıra geldi taş bulmaya. Evet ama nereden? En iyisi araziden çıkan olurdu. Her ne kadar taşlık, kayalık bir arazi de olsa buradaki kayalar maalesef uygun değil. Bol demir içerikli, yer yer mermerimsi damarlı, güneş gördüğünde parçalanma eğilimli. Bir ev için uygun olan taşlar sıralansa sonlarda bir yerde olacakları kesin.

Köyün eski taş evlerine baktığımda ise çok damarlı ve mermer benzeri taşlar görüyorum; yontmaya hiçbir şekilde uygun değiller. Bahsettiğim bu evler, taşların bu yapılarından dolayı yontulmadan kullanıldıkları, yükseklikleri 2 metreyi pek geçmeyen yapılar halindeler. İki katlı bir ev için uygun olmadığını düşünmemizin bir nedeni de bu. Maalesef bizi daha yüksek bir ev yapmaya zorlayan önemli bir neden var. Arazinin en üst kotu aynı zamanda en dar ve en eğimli yeri; dolayısıyla yola ve komşulara uzaklık mesafeleri ve yüksek eğim ev alanını küçük tutmamızı gerektiriyor; dolayısıyla da tek kat yerine iki kat yapmaya karar verdik.

Ustamız Mustafa ve arkadaşım Burhan, uygun taş bulma konusunda yardımcı oldular. En iyisi en yakında olanı, ekolojik bilinç bunu gerektirir ancak yapacağımız bina için yakınlarda uygun taş yok. Oysa malzeme olarak taşı seçmemizin nedeni yakınlardan bulabileceğimizi düşünmemizdi. Küçükkuyu’da yıkılmış olan birkaç taş eve baktık taşları almak için; homojen yapılı ancak kolay ufalanan ve dayanıksız taşlar karşımıza çıktı.

Gitgide uzaklaşmaya başladık ve ustamızın köyüne gittik. Arazinin batısında bulunan sırtın arkasındaki ovaya bakan bir köy. Köyün tüm evleri kirli pembe tonlarının çoğunlukta olduğu taşlarla yapılmış ama aralarda karalar, griler, yeşiller de var. Tamamıyla yıkılmış bir evin taşlarını sahibiyle anlaşarak oldukça uygun bir fiyata (1900 TL) aldık. Bu taşlar andezit. Volkanik taşlar. Homojenler, yani yontmaya oldukça uygunlar, havadaki ısı değişimlerinden, ışık etkilerinden etkilenmezler, bakım gerektirmezler, sağlamlar, renkleri de harika. Zaten bu özellikleriyle Roma, Bizans, Selçuklu, Beylikler veya Osmanlı’da, en aranılan yapı taşı olmuşlar.

Aynı kamyonla dört kez doldur-boşalt yaptık. Bir yandan kamyon, fosil yakıt vb nedeniyle ekolojik mimari kavramıyla zıtlaşırken diğer yandan aynı malzemeyi ikinci kez kullanacağımız için kendimizi biraz, aslında birazdan daha az rahatlattık; yani neredeyse rahatlatacaktık. Kandırmayalım kendimizi, ekolojik açıdan yanlış bir karar. Bunu kabul ederek taşların özelliklerine devam edeyim: Bu taşların arasında tek tek elle yontulmuş pek çok köşe taşı da vardı. Aldığımız bu taşların tamamı eve yetmeyecekse de köşe taşları binanın köşeleri, pencere-kapı kenarları için yeterli sayıdaydı. İlk iş olarak bu köşe taşlarını ve diğerlerini, evin yapılacağı alanın iki yanına ayırarak yığmak oldu. Arazinin üst kısmı 23 m genişliğinde olduğundan şantiye alanı sıkıntı yaratacak gibi. Ev 10 metre uzunluğunda olacak, dolayısıyla iki yanda yalnızca 6.5 m’lik mesafeler kalacak. Bakalım nasıl olacak?

Bu arada eylül ayı incir mevsimi. Ağustosun ikinci haftası erkenci bir çeşitle ballanmaya başlayan incirler eylülde diğer çeşitlerle birlikte mis kokulu bir şölene dönüştürüyorlar ortalığı. Koşuşturmalar içinde bu keyfi doya doya yaşamaktan çok uzağız şimdilik ancak uzak olmayanlar da var. Arazide incirden incire dolaşırken ağaçlardan birinin koca bir dalının kırılmış, yere yatırılmış olduğunu fark ettim. Yanına gittiğimde de bir takım pençe izleri ve tüy parçaları gördüm. Köyün kahvesinde anlattığımda, ayıların incir zamanı dağdan indiklerini söylediler ve başladılar karşılaşma hikayelerine. Az da değildi hani. Birkaç hikaye de bizim toprağın civarından. Dikkatli olmakta fayda var.